Crapbooking, die woordspeling is wel eens door mijn hoofd gegaan tijdens dit deel van de cursus. Nope, niet – mijn – markt – punt. Heb ik het eigenlijk wel een kans gegeven? Toegegeven, misschien niet echt.

Bon, scrapbooking, watte? Ga eens langs bij je lokale hobbywinkel en jawel, ze gebruiken wel degelijk dit woord. De term slaat in mijn ogen op papierwaren (en aanverwanten) die specifiek dienen om te knutselen: kaartjes, fotoalbums versieren, enfin, het betere knip- en plakwerk. Dààr ligt misschien mijn onwelwillendheid: ik ben zelf nooit fan geweest van knippen en plakken (eerder het omgekeerde), dus ik heb totaal geen affiniteit met deze markt en kén ik die ook gewoon niet goed.

Het minithema waarrond je moest schetsen en die ook het onderwerp van de grote opdracht werd was cruiseschepen. Ook een onderwerp dat me niet meteen aansprak. Ik kwam al snel op zeemansknopen, ankers en palmbomen uit, de cliché shizzle. Daardoor verloor ik ook wat mijn enthousiasme.

Ik wou per sé met potlood werken. Achteraf gezien niet echt een goed medium voor het onderwerp en karma zat waarschijnlijk om de hoek te loeren toen mijn potloodpunten na elke slijpbeurt bleven afbreken (nota aan mezelf: als je nog in het buitenland potloden koopt: steek ze dan in de terugvlucht in je handbagage!).

Kwam nog eens bij dat ik enorm worstelde met mijn time management omdat ik in mijn day job tijdelijk van een parttime naar een fulltime ging (extra geld is leuk, maar ola, wat mis ik mijn tijd!). Enfin, a recipe for disaster.

Desalniettemin (lang geleden dat ik dit woord nog eens gebruikt heb) ben ik blijven volhouden tot ik van een zekere vorm van eindresultaat kon spreken, een vierkante scrapbookingpagina met mogelijke ideetjes voor stickers, blocnote en labeltjes rond het thema scrapbooking. Nostalgie moest eruit spreken en correspondentie moest je ook als thema in het achterhoofd houden. Hieronder het resultaat.

Het is duidelijk niet mijn beste werk. Mijn wederhelft zei van bij het schetsen al dat mijn tekeningen duidelijk schreeuwden dat ik me niet amuseerde. En da’s nu net wat ik wél in mijn tekeningen moet krijgen.

Bon, om Piet Huysentruytgewijs af te sluiten, wat hebben wij vandaag geleerd?

*  Sommige onderwerpen zijn gewoon niet mijn ‘ding’ en dat vertaalt zich in de tekening.
*  Het voornaamste is dat ik mij moet amuseren in het creatieproces, zoals lesgeefster Lilla Rogers het omschrijft: “People buy your joy“. Past er mij iets echt niet, pech, beter eerlijk zijn daarin en daarna, hup, op naar het volgende.
*  Door zo’n tegenvallende opdracht sterkt het mij net in mijn overtuiging dat ik niet moet zitten wachten op een opdrachten van anderen om te tekenen (hoewel die zéker mogen komen natuurlijk, bijvoorbeeld via dit contactformuliertje hier!). Ik wil ook zelf zaken creëren en liefst ze ook in producten omzetten. Maar dan moet ik in de eerste plaats eigenlijk voor mezelf creëren en niet voor wat misschien bij anderen in de smaak zou vallen.

En nu, hup, op naar het volgende!

De 2de markt die de online cursus MATS B verkent (MATS quoi? Lees hier meer) is baby apparel ofte babykledij. Ik heb zelf geen kindjes, maar passeer ik een kleine kinderspeciaalzaak, dan loop ik vaak eens binnen. Babyspullen hebben vaak interessante, vrolijke illustraties en zijn, geef toe, véél kleurrijker en interessanter dan spullen voor de volwassen markt (hoewel de Scandinavische trend van de laatste jaren het kleurgebruik af en toe wat terug schroeft tot subtiele pastels).
Bon, ik vind kinderspullen gewoon de max en houd zelf wel van speelse toetsen, zowel in interieur (ja, ik koop al eens iets voor mezelf in zo’n kinderwinkel) als in kledij (“wààrom hebben ze dat niet in volwassen maat?”).

De mini, ofte de opwarming voor het babykledijontwerp was geluksbrengers schetsen. Waar ik bij opdracht 1 meteen al superenthousiast raakte, was geluksbrengers een iets lastiger onderwerp. Misschien omdat het voor mij nogal snel over clichébeelden ging (regenbogen en eenhoorns zijn er al genoeg op de kindermarkt) of het mij gewoon tout court minder aansprak.
De klik kwam er toen ik mijn research concentreerde op Japanse geluksbrengers. Japan staat sowieso bovenaan mijn lijstje droombestemmingen en door het opzoekwerk kwam ik nog het één en ander van het Japanse (bij)geloof te weten terwijl ik nieuwe schetsen maakte, handig.

Ik had al snel verschillende icoontjes getekend, maar het samen zetten verliep alles behalve vlot. In de kindermarkt zie je vaak patronen, zeker bij kledij, en een patroon ontwerpen was hier ook wel wat de opdracht (hoewel die zich niet noodzakelijk moest herhalen). Keuzes maken is helaas niet mijn sterkste punt, dus het getwijfel over wat ik wél en niet wou gebruiken, zette me een tijdje vast.
Bovendien raadde de opdracht aan om verschillende ‘coordinates‘ te maken, dit zijn patronen die je kan combineren met je hoofdpatroon (bijvoorbeeld broek in het ene patroon, top in een ander patroon), of die gewoon passen in dezelfde lijn. Geen verplichting, maar ik wou hier écht eens mijn tanden in zetten.
Reken erbij dat ik al mijn oorspronkelijke schetsen in Illustrator helemaal opnieuw getekend heb (zònder tekentablet), dan duurde dit deel bijzonder lang en heb ik heel wat dipjes gekend.
Ik ben blij dat ik het volgehouden heb, ben trots op het werk dat ik verzet heb, maar de twijfels bij mijn ontwerp blijven. Bij dit deel worstelde ik echt wel met een rollercoaster van gemoedstoestanden, van ‘hoezee, ik heb een leuk idee!’ tot ‘dit trekt op niks’. Ugh.
Nu, dat is een fenomeen dat wel al eens meer bij creatievelingen voorkomt blijkbaar. Om af te sluiten een cartoon van Britse illustrator Gemma Correll die het perfect samenvat:

Ik speelde al een tijdje met het idee om terug een online cursus te volgen. In 2014 volgde ik al eens een module van een online cursus ‘surface pattern design’ (verslag daarvan hier en hier). Ik leerde er heel wat bij over specifiek grafische patronen ontwerpen, maar hield er ook van hoe het me volledig in creatieve opdrachten onderdompelde.

Eén van mijn voornemens voor 2018 was meer tekenen, maar als ik me zonder opdrachtgever aan de tekentafel zet, raak ik wel eens besluiteloos over wàt ik precies wil doen. Vandaar, een cursus: kwestie van focus en een ferme trap onder de kont om verder aan dat tekenen te werken.

Bon, het werd dus MATS B. MATS staat voor ‘Make Art That Sells’, een internationale samenwerking tussen art agency (wie nu heh? denkt: een soort management voor kunstenaars, tussenpersoon tussen artiesten en opdrachtgevers) Lilla Rogers Studio en educatief platform Do What You Love.
In MATS werk je aan je professionele portfolio terwijl je 5 verschillende markten voor creatievelingen leert kennen. Er is ook een A-gedeelte, maar ik koos voor de B omdat de vertegenwoordigde markten mij het meest aanspraken: papierwaren, babykledij, scrapbooking, redactioneel werk en feestartikelen.

Ik was eigenlijk al jaren de site van MATS aan het volgen, maar twijfelde eerlijk gezegd lang om mij in te schrijven voor een cursus door het kostenplaatje erbij (jawel, niet goedkoop).
Handig tegenwoordig: je kan de cursus op je eigen tempo volgen. Vroeger liep de cursus voor 5 weken mét aan het eind van de week telkens een deadline, zelfs met mijn parttime dagjob leek dat me een behoorlijke uitdaging. Keerzijde is wel dat er een paar elementen hierdoor wegvallen: live evaluaties, die vroeger onderdeel van de cursus waren, vallen nu weg en in de besloten facebookgroep is iedereen met heel andere opdrachten bezig in plaats van dat je netjes samen alles doorloopt. De steun en gelijkgestemdheid van de facebookgroep vond ik bij de surface pattern design cursus net een grote sterkte, terwijl ik nu de facebookgroep van MATS even tracht te negeren om niet beïnvloed te geraken in het creatieproces. Maar je kan natuurlijk wanneer je maar wenst bij de collega-studenten terecht en op het platform voorzien ze ook de live reviews die in de afgelopen jaren werden gegeven.

Enfin, inschrijving rond en ik kan me nu op de cursus gooien! Verslag van mijn ervaringen lezen jullie hier (niet telkens zo uitgebreid als deze, beloofd!).
In de inleiding passeerden alvast al enkele inspirerende insteken en ook al een interessante denkoefening rond auteursrechten: een fijne start, heet dat.

Bon, de eerste markt: stationery ofte de papiermarkt, waar postkaarten nog steeds een groot onderdeel van uitmaken en dan vooral kerstkaarten.
Per markt krijg je een concrete opdracht, maar begin je met een ‘mini assignment’: een oefening waarin je rond een bepaald onderwerp (in dit geval kerstkoekjes) moet schetsen en ook aangemoedigd wordt om verschillende materialen te gebruiken in dit proces. Ook werd afgeraden om al aan een eindresultaat te denken. Complete vrijheid dus, ik merkte dat ik in dit stadium superenthousiast was. Research beperken tot één uur (maximum één uur op pinterest is dat in mijn woordenboek), ook wat breder durven denken dan puur koekjes en tekenen maar.

Voor de uiteindelijke opdracht moest je een kerstkaartje ontwerpen met… jawel, kerstkoekjes. Ik besloot om voor aquarelverf te gaan om het ontwerp uit te werken (hoewel je werd afgeraden om materiaal te gebruiken dat je niet gewend was, en geloof me, verf stelt me over het algemeen niet gerust, maar voor mijn idee leek het de beste keuze.).

Ik werkte in verschillende lagen en bracht alles samen in Photoshop, maar het beeld van de koekjespot leek me op één of andere manier te karig. Daarop voegde ik het randje met versierinkjes toe. En nu ben ik niet zeker of deze toevoeging toch te veel is of niet. Nu, ik heb het wel vaker dat ik mijn enthousiasme wat begin te verliezen als ik even wat te veel op een ontwerp gekeken heb. Nu zie ik bijvoorbeeld ook kleine foutjes: misschien moet die pot nog wat meer naar rechts, het patroontje errond klopt niet overal… Echt af is iets vaak nooit in mijn hoofd. Maar het idee is er nu wel, en ik wil er even af blijven. Ik kan nog steeds later erop verder werken.

Bleek uiteindelijk dat de allerlaatste editie van de cursus, die nog in beperkte tijd met deadlines werd gegeven, exact dezelfde opdracht had. Eerlijk? Toch een tikkeltje teleurgesteld dat er geen nieuwe opdracht was ontwikkeld voor het programma op eigen tempo. Voordeel is wel dat je zo toch nog reviews kan bekijken over die specifieke opdracht, waardoor je toch een idee krijgt waar je een beetje op moet letten bij het maken van een ontwerp. De resultaten van vroegere ‘MATS-studenten’ waren trouwens enòrm uiteenlopend: ik had mijn idee blijkbaar nogal braaf dicht bij het letterlijke gehouden. In de reviews viel me ook op dat velen hun werk presenteerden met eventueel bijpassende patronen, achtergronden en eigen logo’s. Dus besloot ik om zelf ook eens iets uit te proberen. Mochten jullie je afvragen hoe ik onderstaande gefixt heb: tik ‘free envelop mockup’ eens in op een zoekmachine en een nieuwe wereld zal voor jullie opengaan!

Als eigenverklaarde papierenthousiast had ik al een licht vermoeden, maar uiteindelijk gemakkelijke conclusie: de papiermarkt zie ik wel zitten! Benieuwd wat de rest zal geven!

Ik moet iets bekennen. Nieuwjaar is niet meteen mijn favoriete periode van het jaar. Vooral het hele goede voornemensgedoe mag wat mij betreft achterwege blijven. Vooral omdat ik het héle jaar door aan goede voornemens doe.

EIke week beëindig en begin ik met goede voornemens. Vroeger uit mijn bed geraken (yeah right), vroeger gaan slapen (ha-ha), mijn dagschema beter regelen, minder uitstelgedrag, meer tekenen. Ja, meer tekenen. Ik kòn natuurlijk voor zo’n elke-dag-van-het-jaar-een-tekening-posten-uitdaging gaan, maar dan ben ik nu al 3 dagen te laat en eerlijk is eerlijk, dat houd ik toch niet vol. En dan voelt een mens zich slecht bij al die goede voornemens. Dus mijn voornemen voor 2018: minder focussen op voornemens. En meer tekenen.