Toen Ine en Mathias me contacteerden voor een geboortekaartje, gaven ze me meteen ook enkele voorbeelden van illustraties die ze leuk vonden. Het mocht een gezellige drukte worden en liefst in een meer ‘winterse’ setting aangezien hun tweede zoontje hartje herfst zou geboren worden. Ik ging voor een herfstonderonsje met bosdieren (kon het niet laten, ik teken gewoon te graag dieren). Op verzoek van Ine en Mathias werden de kleuren wat levendiger dan we van de herfst gewoon zijn. En hup, het eindresultaat van het geboortekaartje voor César zie je hierboven. Voor de babyborrel haalde ik simpelweg enkele elementen uit het kaartje. Een warme welkom op deze wereld, César!

Vandaag is zo’n dagje dat ik iets probeerde te tekenen om maar te tekenen. Schouderklopje voor mezelf want ik héb getekend. Eerlijk is eerlijk, van thuis uit ‘werken’ betekent wat mij betreft veel te vaak afgeleid geraken. Even de kat eten geven, ja, beter nog een was draaien, ik moet nog boodschappen doen, nog eventjes surfen op Pinterest voor inspiratie… En op diezelfde Pinterest en andere sociale media zie je dan illustratoren die hypergedisciplineerd lijken, 100-dagen-projecten hebben waar ze zich aan houden en dag na dag perfect afgewerkte kunstwerkjes in hun schetsboeken maken.

Inspirerend allemaal, maar vaak komt mijn eigen kritische stemmetje dan boven. Mijn schetsboek is niet zo perfect, ik zou beter eigen prints maken, waarom zet ik alles zo door elkaar, waarom heb ik vandaag alles gedaan behalve tekenen? In een online cursus die ik ooit volgde bleek dat velen bang zijn van het witte blad van een schetsboek. Ik staar ook vaak naar een nieuwe pagina in de hoop dat deze keer die perfecte schets erop zal geraken. Maar bon, kom ik aan de pointe van heel mijn post (ik hoop dat mijn kritische stemmetje nu luistert): foert! Een schetsboek diént net voor prutsen, missen, foefelen. Mijn schetsboek is verre van perfect. Ik zie overal foutjes, dingen die ik anders aangepakt moest hebben. Ik héb geen afgewerkte kunstwerkjes erin staan. En dat is oké.

Kan ik morgen beginnen met een nieuwe pagina, die waarschijnlijk weer foutjes zal bevatten. En wie weet zit er een elementje in dat ik later kan gebruiken. Beter dat dan niet te tekenen.

En nu maar zorgen dat ik niet afgeleid geraak.

Jipie, na màànden geheimhouding kan ik eindelijk het geboortekaartje voor vrienden Jasmijn en Fréderic delen met jullie! Ik mocht me weer maar eens in bochten wringen om te zorgen dat de wederhelft niets te weten kwam. Volgend project: een eigen tekentafel in plaats van die keukentafel?

Enfin, terug naar het kaartje. De vraag was duidelijk: graag een portret van het gezinnetje, mét trouwe viervoeter Inka én kleine meid. Ik waagde me op de realistische route en besloot alles in potlood te schetsen. Dochtertje Aurora hield ik liever wat incognito én gewoon baby, want het blijft toch altijd moeilijk te gissen hoe het kindje eruit zal zien.

Jasmijn vertelde me dat de inspiratie voor de naam van ‘aurora borealis’ kwam, de Latijnse naam voor het noorderlicht, dus kon ik de kleuren paars en groen ook verwerken in het kaartje, alsjeblief? Oef, ik geef toe dat dat even in het haar krabben was (paars en groen zijn niet meteen kleuren die ik bij elkaar zou zetten). Ik besloot om het subtiel te houden en de kleuren in de outfit van Aurora te steken en de kersverse mama en papa sterrenhemeltruien te geven. Potloodrealisme en digitale inkleuring gecombineerd bracht me uiteindelijk tot dit geboortekaartje voor het wondertje Aurora. Welkom, kleine meid!

Het leven zoals het is – Lemon Lizzie – speelt zich meestal bij mij thuis af, maar afgelopen zaterdag mocht ik eens buiten de eigen muren om te tekenen (jipie!)… achter een muur welteverstaan.
Ik mocht samen met illustrator Sophie Doutreligne plaatsnemen aan de creatieve kant van het Drie Gaten Tattoosalon, een origineel idee (mét bijhorende copyright en al) van Kunstwerkt. Drie Gaten wat? Dus, je zet een muur op met drie gaten in waar mensen hun arm door kunnen steken om een tijdelijke tattoo te krijgen van illustratoren die aan de andere kant zitten: simpel, maar geniaal. Dit alles kaderde binnen het gezellige multidisciplinaire evenement De Opsluiting in CC De Schakel in Waregem. Voor De Opsluiting werd een bende podiumbeesten 24 uren binnen het cultureel centrum opgesloten om een eigen theaterstuk op poten te zetten, dus moesten de tattoos in het thema opsluiting blijven. Geen verzoekjes toegelaten, wat het extra spannend maakte voor het publiek.

Spannend was het ook wel voor Sophie en mezelf. Als je de gewoonte hebt om op vlak materiaal als papier of doek te werken, dan is een arm toch een heel ander paar – tja – mouwen. De eerste lijnen met de eyelinerpen waren dan ook (ondanks dat ik thuis op eigen arm en dat van vriendjelief véél geoefend had) met een bevend handje… oeps.

De avond begon kalm aangezien er eerst een eetfestijn was en er vlak naast ons tattoohokje ook nog eens een optreden plaatsvond. Maar vlak voor de podiumvoorstelling en vooral de 2 uren erna bleven de armen maar door de gaten stromen. Toegegeven, een mens zou voor minder groggy worden, maar ik heb er volop van genoten! En die occasionele arm die nog eens terugkeerde om een duimpje omhoog door het gat te steken of een hand te geven, maakte het meer dan waard.

Wanneer mag ik nog eens?

Hieronder nog wat sfeerbeelden van de avond (zoek mijn rug) én mijn spiekbriefje voor de tijdelijke tattoos. Alle foto’s © De Opsluiting – Waregem.

Tussen – voorlopig nog top secret – geboortekaartjes door heb ik aan dit bizarre zootje zitten werken. Alles begon met een schets van een aap in Victoriaanse outfit. Ik wou al een tijdje iets met die figuur doen en had het plots door: hij had gezelschap nodig. Meestal houd ik het op één losstaande figuur, maar deze keer wou ik eens déftig mijn handen aan het werk zetten en besloot ik dus een reeks te creëren. Na maanden af en toe tussendoor brielen, tekenen en schilderen is ze er eindelijk: de 6-koppige vreemde familie van VICTORIANimals.

Eerst maakte ik research naar outfits, motieven voor kaders (lang leve Pinterest!) en tekende ik de zes in mijn schetsboek. Tot daar het ‘gemakkelijke’ gedeelte (ahum). Ik waagde me met ingehouden adem aan aquarel. Het geduld van mijn innerlijke controlefreak werd serieus op de proef gesteld, de lagen leken eindeloos op te stapelen voor ik tevreden was. En ja, ik kon het niet laten om toch af te werken met wat hard lijnwerk. Mijn scanner verhelderde de kleuren per ongeluk wat, maar ik vind het wel iets hebben zo. Ik heb nog wat kleine foutjes bijgewerkt in Photoshop en oef, ik denk dat ik nu wel klaar ben. Nieuwsgierig hoe alles ging? Een doorsnede van de evolutie van mister Monkey, de oorspronkelijke eerste figuur, zie je hieronder.