Category: tv

States of Undress

Modeprogramma’s op tv. Dan denk ik aan wat ik strijk-tv noem: ‘Project Runway’ en consoorten, waarbij je vooral niet te veel je hersenen moet gebruiken. Tot ik ‘States of Undress’ ontdekte, een 6-delige documentairereeks die momenteel op Viceland loopt (voorlopig alleen te zien op die provider met het gele knipoogje, maar ze zijn aan het onderhandelen om het ook elders te verdelen). Ok, actrice, occasioneel model (Miu Miu A/W campagne van 2015) en journaliste Hailey Gates heeft een fascinerende eigen modestijl (hoge tailles, delicate blouses) en ik ben een kleine girl crush aan het ontwikkelen (dat hààr, die vlechten en zelfs dat Vanessa Paradis schoonheidsfoutje), maar het is vooral haar intelligente en respectvolle aanpak die ‘States of Undress’ het bekijken waard maakt.

In deze documentairereeks onderzoekt ze wereldwijd modebeelden en schoonheidsidealen. Onderwerpen die de westerse industrie schuwt gaat ze hierbij niet uit de weg om een portret te schetsen over hoe mode ook in de uithoeken van de wereld zijn eigen invulling krijgt. Pakistan (‘We never have bad hair days, only bad hajib days’), Congo (waar mager zijn not done is) en Venezuala (1 op 5 (!) ondergaat er plastische chirurgie) passeerden al de revue. Rusland, Palestina en China staan nog geprogrammeerd op mijn recorder.

Het hoe en waarom van modegewoontes worden onderzocht en intussen komt de sociale, religieuze en economische achtergrond ook onvermijdelijk aan bod. Een modeprogramma met hersenen, quoi. Die strijk kan nog even wachten.

The Great British Sewing Bee: reality kan ook realistisch

Even waarschuwen: dit is een reality reeks, rond kleermaken. Maar wacht nog even met wegzappen. Oké, je kent ‘Project Runway’ (‘One day you’re in, the next day you’re out’) waarin ambitieuze ontwerpers schijnbaar onmogelijke opdrachten met veel drama toch tegen de laatste seconde af krijgen. De BBC2-reeks ‘The Great British Sewing Bee’ pakt het allemaal iets – tsja – realistischer aan.

Geen modeschooladepten ten tonele, maar naaisters en hobbyisten die thuis na hun werkuren achter de naaimachine duiken, de ene maakt al meer dan 30 jaar kledij voor de kroost, de andere heeft de smaak nog maar amper anderhalf jaar geleden te pakken gekregen. Hier gaat het om het métier, het maken, het volgen van patronen.
Eindelijk zie je ook eens dat kledingstukken vaak niet tegen de vooropgestelde deadline af raken. En: in plaats van hysterisch over elkaar te roddelen, gaan de kandidaten hier gewoon gezellig samen een kopje thee drinken tussen opdrachten door.

Elke aflevering wordt opgedeeld in 3 delen: een verrassingspatroon dat tot op de letter gevolgd moet worden, het creatief aanpassen van een bestaand kledingstuk en een opdracht die op voorhand thuis kon voorbereid worden. Elke aflevering heeft ook een bepaald thema (werken met prints in stof, de verschillen tussen katoen, wol en zijde, …) én – het is BBC, dames en heren – een modegeschiedkundige kanttekening.

Een aanrader voor al wie gebeten is door de zelf-kleermaken-hype van de laatste jaren, maar ook voor de onkundigen waaronder ik mezelf reken. Hoewel deze reeks me nog meer doet inzien dat mijn 2 linkerhanden écht niet bestemd zijn voor het hanteren van een naaimachine, kijk ik elke dinsdagavond met des te meer plezier en groeiend respect hoe vernuftig anderen dit kunnen.

Watch it again, Sam: 80’s video clips

Mocht je mij vragen wat mijn vroegste herinneringen zijn, dan kom ik uit bij het zien van tv-reeksen of vooral videoclips. Of dat nu wil zeggen dat ik gewoon van kleins af aan nogal visueel ingesteld was, dan wel of mijn ouders me te veel voor tv zetten als peuter, laat ik in het midden. Als kind van de jaren ’80 zijn er uiteraard enkele klassiekers: ‘Thriller’ van Michael Jackson (talloze nachtmerries aan overgehouden), ‘Take on me’ van a-ha (clip wordt animatiefilm wordt strip wordt clip, als klein kind moest dit wel een impact hebben) en uiteraard ‘Sledgehammer’ van Peter Gabriel, een clip die gewoon nooit verveelt:

Schitterend toch en terecht verschillende awards gewonnen! Lange tijd dacht ik trouwens dat ik nachtmerries overgehouden had aan de clip van ‘In the air tonight’ van dat ander Genesislid, Phil Collins. Ik herinnerde me iets van water (door de tekst van ‘In the air tonight’ kwam dus de verwarring) en karikaturale poppen, maar vandaag heb ik dus ontdekt dat het eigenlijk om een video van Genesis zelf ging: ‘Land of Confusion’ (met poppen van de makers van ‘Spitting Image’). Omdat ik nog steeds geen lekker gevoel erbij krijg, dacht ik om ‘m toch maar niet in deze post te zetten. Zoek maar ‘s op dus.

Terug naar ‘Sledgehammer’: aan deze clip werkten o.a. de mensen van Aardman (‘Wallace & Gromit’ iemand?) mee. Blijkt dat een andere videoclip die mij bijgebleven is uit mijn kindertijd ook door hen gemaakt is, een claymation video uit 1987 van Nina Simones ‘My baby just cares for me’:

En dan nog eentje waar ik naar het schijnt als peuter krom van lag van het lachen (tja): ‘Living doll’ van Cliff Richards met The Young Ones. Omdat een beetje nostalgie geen pijn doet:

My log has something to tell you

twin peakstwinpeaksbroochetsykateslittlestore via lookatthesegemsDavid Lynch leerde ik kennen via de serie ‘Twin Peaks’. Ik geloof dat mijn vader die telkens opnam op het toenmalige Kanaal 2, toen een helikopter nog de reclames aankondigde, lang, lang geleden. Ik was meteen verknocht aan de bizarre sfeer en freaky personages. Vanwaar deze flashback? Deze houten broches van Kate Rowland, gebaseerd op de serie…
 
http://www.etsy.com/shop/kateslittlestore?ref=top_trail
Bron: Gems

Het leven na Project Runway

gretchen-jones-51 fashionlovespeople.comMijn dagen als tv-junk liggen dan wel ver achter mij, de laatste weken moest menig kooksel (ja, als ik kook, is het lààt) of afspraakje eraan geloven omdat ‘Project Runway’ op de buis was. Oké, het is reality tv die zich wel erg durft vergrijpen aan drama met een grote D (aangewakkerd met een leger wuifhandjes), maar ik blijf toch telkens benieuwd naar wat die ontwerpers uit hun mouw kunnen schudden bij elke verse menselijk haast onmogelijke opdracht.

Voor seizoen 8 had ik van begin af aan al mijn eigen favoriet: Gretchen Jones. Haar creaties waren – vooral in het begin – stuks die je zò in je kast zag hangen, vaak dat tikkeltje bohémien en meisjesachtig, maar vooral extreem draagbaar. Om nog maar te zwijgen over haar eigen outfits, man, had dat maske stijl! Een jonge creatieve vrouw met een uitgesproken goede smaak die vollen bak voor haar droom gaat, je zou voor minder supporteren.

Ik ben eens gaan piepen naar wat ze nu zoal doet en haar collectie ziet er beeldig uit, nog steeds very Gretchen, maar vooral haar juwelencollectie springt in het oog. Die oorringen! Hebben!Picnik collageJewelry_full06
http://gretchenjonesnyc.com