Category: film

In no great hurry: 13 lessons in life with Saul Leiter

01Leiter-670leiter05Leiter-670Leiter_SBantryNova1960_56344Dat het leuk is dat er een boek met zijn werk uitgegeven is, maar dat hij niet snapt waarom een Europese regisseur hem lastig komt vallen om een documentaire over hem te maken, mompelt Saul Leiter. Voor ‘In no great hurry’ (2012) viel Tomas Leach fotograaf en kunstenaar Saul Leiter een drietal jaar lastig. Hij legde vast hoe de tachtiger probeert zijn appartement vol negatieven, prints en souvenirs te ordenen, hoe hij zijn vertrouwde buurt rondsjokt, camera nog steeds in de hand, en hoe hij mijmert, mompelt en plaagt.

Van begin tot einde bekeek ik deze documentaire met een brede glimlach. Leiters foto’s hadden me al eerder geraakt in hun verstilling, kadrering en prachtige manier om kleuren vast te leggen. Dit charmante, eerlijke portret doet je alleen nog meer van Leiter houden. Nederig, kwiek, innemend en altijd met een kwinkslag weet vooral Leiter zelf je even te doen stilstaan bij alles. Er is tenslotte geen haast bij…

Bron: http://www.innogreathurry.com

Inside Llewyn Davis

Joel en Ethan hebben het weer maar eens gefixt: de nieuwste film van de Coen broertjes blijft nazinderen in je hoofd, als het niet visueel is, dan zeker muzikaal.

‘Inside Llewyn Davis’ volgt de berooide folkzanger – hoe raadt u het? – Llewyn Davis terwijl hij in het New York van begin jaren ’60 zijn carrière uit het slop probeert te sleuren na de dood van zijn zangpartner. Oscar Isaac vertolkt Llewyn overtuigend als een schitterend klootzakske (overnachtingen op sofa’s afdwingen, de vriendin van zijn beste vriend zwanger maken, sympathiek is iets anders). En toch kan je niet anders dan Llewyn toch best leuk te vinden: misschien ligt het aan zijn compromisloze aanpak (royalty’s voor een dwaas commercieel liedje laat hij zonder verpinken links liggen) of het feit dat zijn nummers die hij voor onverschillige platenbonzen demonstreert echt wel goed zijn? Of ligt het gewoon aan de kat?

Naast alle hilarische karikaturale nevenpersonages (de militair met muziekambities, de oude kraai slash secretaresse van de platenbaas, Coen-habitué John Goodman als jazzartiest met darmproblemen en zijn zwijgzame chauffeur zijn nog maar enkele van de eindeloze resem) is de kat misschien nog het beste gecast als nu eens minachtend, dan weer liefkozend of gewoon een noodlottig wezen.

De broertjes Coen laten je tot in je kleine teentje voelen dat deze zoveelste antiheld waarschijnlijk geen happy ending tegemoet ploetert, maar door de vele lachwekkende, cynische personages verzinkt ‘Inside Llewyn Davis’ nooit in een zwaarmoedig drama. En dan vergeten we nog de schitterende soundtrack, geschreven door T Bone Burnett (ken je misschien nog van ‘O Brother, Where Art Thou?’).

Een historie van falen in een ontspannend jasje gegoten, met hier en daar een vette knipoog in verstopt, yep, dit moét wel een Coen film zijn.

Last shop standing

Screen-shot-2012-11-15-at-16.16.50Oké, echt filmkijkweer is het niet, maar ik wou toch even de documentaire ‘Last shop standing’ met jullie delen. Onlangs besteld voor de verjaardag van mijn vinylliefhebber van een wederhelft en ondertussen al bekeken en goedgekeurd!

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Graham Jones gaat deze docu op zoek naar het antwoord waarom bijna 2000 platenwinkels verdwenen zijn uit de UK. Een kleurrijk gezelschap aan platenwinkeleigenaars en muzikanten zoals onder meer Paul Weller en Billy Bragg omschrijft de opkomst van vinyl tot waar het allemaal verkeerd ging en probeert te antwoorden op de vraag of er nog hoop is voor de toekomst.

‘Last shop standing’ is grappig en verhelderend, kort en bondig (50 minuten film tegenover 74 minuten extra’s!) en voer voor elke vinylliefhebber.

http://lastshopstanding.com

Watch it again, Sam: Le fabuleux destin d’Amélie Poulain

Met het weekendje Parijs in het vooruitzicht, was het hoog tijd om dit hartverwarmende filmpje van Jean-Pierre Jeunet nog eens boven te halen. De vorige keer dat we naar Parijs gingen, had ik een heuse Amélie Poulainwandeling (die vooral door Montmartre leidt) afgedrukt, maar toen de film niet vlak voor vertrek herbekeken. Niet dat ik de wandeling nu nog eens over zal doen, maar de zin om misschien eens een wandeling langs Canal Saint-Martin te doen (waar ze keitjes ketst) is er nu wél.

Even schrikken dat deze film al een goede 12 jaar oud is (wat vliegt de tijd), maar behalve de roklengte van Amélie was er niks gedateerds aan. Integendeel, deze prent blijft elke kijkbeurt heerlijk verfrissend. Genieten van de eenvoudige dingen des levens, je medemens eens verrassen op een originele manier, dàt blijft Amélie ons telkens opnieuw bijbrengen.

Voor wie deze film nog nooit gezien heeft: meteen doen! Vooral als je je even down voelt, zal je humeur gegarandeerd weer richting ‘het leven is mooi’ draaien. Audrey Tautou stal in 2001 massaal mensenharten met haar rol als de verlegen Amélie die beslist om haar leven te veranderen: voortaan bemoeit ze zich met de mensen en zal ze hun leven op een magische manier beïnvloeden. De reizende tuinkabouter, het mysterie van de fotoautomaat, de toogpraat in Café des deux moulins, de vind-ik-leuks en vind-ik-niet-leuks (let wel, in een pré-facebooktijdperk) van de personages, alles blijft boeien van begin tot einde.

‘Le fabuleux destin’ is er zo eentje die je gerust op repeat kan bekijken. Doen! Génial, quoi!

Mr Popcorn

Een leuk hebbeding voor wie regelmatig filmavondjes thuis organiseert!

Bron: Petit Pot
http://casabento.com/shop/en/922-mr-popcorn-the-microwave-popcorn-maker.html