In ‘t eerste opzicht is de tijdelijke corner shop van Lucy Sparrow in Bethnal Green, Oost-Londen niets speciaals. Tot je wat dichter kijkt… en ziet dat de 4000-tal producten allemaal handgemaakt zijn! Respect!
In ‘t eerste opzicht is de tijdelijke corner shop van Lucy Sparrow in Bethnal Green, Oost-Londen niets speciaals. Tot je wat dichter kijkt… en ziet dat de 4000-tal producten allemaal handgemaakt zijn! Respect!
Correctie: 6 must visits als je Boedapest zelf meerekent. Toen we met koffers uit de metro onze eerste stappen in Boedapest zetten, was het meteen duidelijk: dit is een wondermooie stad.
Ik heb haast meer omhoog gekeken dan in New York. De opeenvolging van prachtige gevels was nauwelijks bij te houden. Neoclassicisme, art nouveau, gewoon rondwandelen in Boedapest en je vergapen aan de architecturale pareltjes is de beste manier om de stad in je op te nemen. Kuier ook eens langs de Donau aan de Pestkant tot aan het schoenenmonument en hét postkaartbeeld van Boedapest, het parlement met zicht op het heuvelachtige (toerismewalhalla) Boeda met zijn kasteel, Matthiaskerk en vissersbastion.
Maar bon, de must visits dus:
Ook al heb je het niet zo voor meubels en vazen: dit museum moet je voor het art nouveau gebouw alleen al eens bezoeken. Het prachtige typisch veelkleurige Hongaarse dak, interieur met islam en hindu invloeden… Waw was het stopwoordje toen we hier arriveerden. De tijdelijke tentoonstelling (reclameposters uit het Interbellum) was een leuk extraatje.
Na een dagje tussen horden toeristen slenteren was dit museum van hedendaagse kunst een verademing. Heerlijk rustig de collectie van de heer en mevrouw Ludwig bewonderen én hedendaagse Hongaarse kunstenaars leren kennen.
Zelfs al begint het lampje ‘cliché’ te branden, dit moet je zeker doen! Boedapest telt meerdere badhuizen, wij kozen op aanraden van vrienden toch voor het populairste… tijdens de werkweek uiteraard om een toeristische overrompeling te vermijden. Instant relaxen in een 18-tal baden, deels buiten, deels binnen in alweer een héél mooi gebouw. Drie uren en zwaar verrimpelde vingers en tenen later kwamen we met een brede lach buiten. Aanrader!
Minder gezellig, maar heel aangrijpend was House of Terror, ooit het hoofdkwartier van de Hongaarse Nazi’s en later van de geheime politie tijdens de communistische overheersing. Dreigende muziek, vernuftige opstelling, hier kom je niet zo relaxt buiten.
Genoemd naar de beroemde fotograaf Robert Capa, maar geen verzamelplaats van zijn werk. Wel een centrum van fotografie en visuele kunst. Tijdelijke tentoonstellingen wisselen elkaar hier af. Toen we naar Boedapest vertrokken had ik het als extraatje genoteerd totdat we er ‘s avonds passeerden en zagen dat ‘Kontaktok’ net begonnen was: een rondreizende tentoonstelling rond fotoagentschap Magnum en hun contact sheets. Snuisteren in het kladwerk van beruchte fotografen: heerlijk!
Onze reis duurde een week, dus hadden we ruim de tijd om ook minder vanzelfsprekende plaatsen aan te doen. Dit kon al eens op musea met verouderde gebouwen uitdraaien (Vasarely museum) of toeristisch genegeerde locaties (Memento Park, een park met beelden uit de Sovjetperiode mét absurde zijattracties), maar meestal wél op een belevenis.
Het Nederlandse artiestenduo Lernert & Sander staat bekend voor installaties en video’s die doorspekt zijn met humor en de kunst van de eenvoud. Hun smeltende chocoladepaashaas doet misschien een belletje rinkelen. ‘Last Season’ is een project voor kledingzaak Kiki Niesten in Maastricht. Gebreide stuks uit oude collecties van Céline, Chloé, Jil Sander en Prada reduceerden ze terug tot bollen wol: symbolen voor nieuwe mogelijkheden. Simpel en geniaal!
Bron: It’s Nice That
Deze was ik al een tijdje aan het bewaren voor een goede gelegenheid. Naar het schijnt is er vanavond over de hele wereld feest, dus wat glitter leek me bij deze best toepasselijk.
Voor wie 2013 nogal hobbelig verliep: 2014 wordt absolutely fabulous! En hoe kunnen we beter starten dan met een lach, nietwaar?
Bron: NEnz
Een dagje er tussenuit, dat was het plan, om toch dat kerstvakantiegevoel een extra boost te geven. We wonen belachelijk dicht bij de Franse grens, dus Lille ofte Rijsel smeekte al jaren om een verkenning. Een tiental jaar geleden waren we er al eens op daguitstap geweest, op een maandag, sluitingsdag van alle leuke, kleine winkeltjes, geen strak plan dus. En van het station Lille Flandres naar dat van Lille Europe met een valies sleuren om de tgv te halen, telt uiteraard niet mee. Nee, deze keer zouden we het eens déftig doen.
Eerste halte: Tri Postal, een voormalig postsorteercentrum vlak naast het station Lille Flandres (je ziet de treinen vanuit het café aankomen en vertrekken) dat omgebouwd werd tot een centrum voor moderne kunst. Als je er voor 12 januari geraakt, kan je nog ‘Happy birthday’ meepikken, een tentoonstelling naar aanleiding van de 25ste verjaardag van galerie Perrotin. Wim Delvoye, Maurizio Catellan, Takashi Murakami, Damien Hirst, iemand? Ja, onder de indruk, kon je ons wel noemen. Leuke setting, gevarieerde tentoonstelling en voor de liefhebbers van een extraatje: op zaterdag kan je alles in een paardenkostuum bezoeken. Hier keren we zeker nog eens terug (op een zaterdag in plaats van een vrijdag volgende keer)!
Deel één geslaagd, deel twee: wat heeft Lille zoal te bieden qua leuke adresjes? Rue de la Clef kwam uit mijn research als de te bezoeken straat, maar ondanks of misschien net door het druilerige weer (natte jas aan, natte jas uit, nee dank u) waren we nauwelijks geneigd om de vele boetiekjes binnen te stappen. Als die al open waren: opvallend veel kleine zaakjes hadden een gesloten deur en dat 2 dagen na kerst, op een vrijdag, euhm, niet zo commercieel gericht, die kleine handelaars in Rijsel?
Je vindt in Rijsel heus wel enkele leuke adresjes, voor kinderspulletjes en cadeautjes kan je bijvoorbeeld bij Le Petit Souk terecht. Iets gelijkaardigs, maar nog net iets meer romantisch en volwassen getint was Les Cousines de Léon in Rue Royale. Die straat herbergt ook heel wat eetadresjes, grappig genoeg meestal alles behalve Frans getint: we spotten onder andere Le Berliner, een kroeg waar je hamburgers kan eten in een vintage decor en ook een andere eetzaak in American diner stijl.
BD + café vind je aan het begin van de straat: een winkel volgestouwd met àlles wat je ook maar kan bedenken qua strips, inclusief manga, comics en graphic novels (let wel: alles in het Frans) en een cafeetje waar de klanten vrolijk tetteren over een koffietje.
Een straat verder wist Funny Vintage me ook wel te charmeren: vintage interieurspullen, kledij én platen en een cafeetje, een soort mini concept store dus, quoi.
Platenzaken vind je ook best in Rijsel, Besides Records was volgens ons de topper: ok, iets aan de prijzige kant, maar wel een uitstekende, uitgebreide selectie, een zithoekje en werken van jong grafisch talent aan de muren. Enthousiaste crate diggers konden er ook in ferm afgeprijsde bakken vol tweedehandse platen snuisteren.
Onze knorrende maag deed ons stoppen aan een klein zaakje dat ons meteen opviel door de naam: De rode koe. Bleek dat een Vlaamse de zaak uit de grond gestampt had, we kregen niet echt de kans om haar uit te horen, maar de risotto met boschampignons was lekker genoeg om ons nog wel ooit eens te doen terugkeren. Leuk adresje dus: een sober interieur met een authentiek tintje, absoluut niet duur én bio-organisch gericht.
We dachten om af te sluiten bij Chez Léontine, een theesalon met minibiowinkeltje en vooral heerlijke dessertfoto’s op hun facebookpagina, maar helaas: de vakantie was daar blijkbaar ook al ingezet dus veel meer dan de paarse rolluiken hebben we van het zaakje niet gezien. Nu, Chez Léontine vind je vlakbij het Palais des Beaux Arts, dus te onthouden voor als we die ooit nog eens bezoeken.
Conclusie? Zelf zou ik niet speciaal naar Lille terugkeren om te winkelen. Voor museumbezoeken en de rijke, gevarieerde architectuur wel. Tenzij enkele zaken mij compleet ontgaan zijn? Tips altijd welkom!
