Nog een geboortekaartje om het (werk)jaar 2018 mee af te sluiten: deze keer voor Norah! Toen ik de eerste keer met Pascal en Saartje samen zat voor dit kaartje kwamen we niet veel verder dan een ‘eenvoudig schattig diertje’. Ze wilden ook iets dat verwees naar de betekenis van Norahs naam: ‘licht’. Na enkele schetsjes viel hun keuze op deze poes en het zonnetje dat ik voorstelde werd ook goedgekeurd. Oorspronkelijk had ik de zon getekend als een ballon die de poes vasthield. Even later kwam nog de vraag of er een vlieger in het kaartje kon: het kapstoksymbooltje van grote broer Arthur in de kleuterklas is namelijk een vlieger. Zo werd het dus een zon op een vlieger en tekende ik de kat net een tikkeltje dynamischer.
Voor de kleuren kreeg ik ter inspiratie 3 staaltjes stof waarmee Saartje de doopsuikerzakjes zou maken. Die op de foto vond ik het leukste van kleurenpalet (appelblauwzeegroen, é…). Ik ging nét iets meer pastellerig, maar met een vrolijke gele toets.
“Misschien is dit boek wel iets voor jou, het gaat over creatief leven”. Oké, daarmee prikkel je alvast mijn nieuwsgierigheid! Ik had nog wat lectuur nodig voor mijn treintochtjes naar mijn vaste job en leende na een tip van een vriendin ‘Big Magic’ van Elizabeth Gilbert uit in de bib.
Gilbert, is dat niet die van… ? Ja, Elizabeth Gilbert ken je misschien van ‘Eten, Bidden, Beminnen’ (‘Eat, Pray, Love’ gelijk dat we zeggen). ‘Big Magic’ kwam een negental jaar na haar bestseller uit en – jawel – ze komt er af en toe op terug in dit zelfhulpboek voor creatievelingen, maar je moet geen schrijver zijn om uit dit boek enkele post-it-quotes te destilleren om aan je bureau uit te hangen.
Eerlijk? De eerste hoofdstukken doorploeterde ik wat fronsend. De big magic waarvan sprake is in de titel bleek een soort filosofie te zijn dat ideeën in de lucht hangen en tot jou komen ‘als je het toelaat’. Doe je er niets mee, dan zoekt het idee een andere creatieveling om te inspireren. De omschrijving van dit proces was naar mijn smaak nét iets te zweverig. Ik kon bij wijze van spreken de wierookstokjes al ruiken. Enfin, ik was op mijn hoede.
Verderop haalt Gilbert gelukkig wél aan dat creatief zijn ook hard werken vraagt. Tiens. De toon van ‘Big Magic’ verandert dan ook geleidelijk aan naar een bijzonder nuchter boek dat enkele clichés van het creatieve leven omver wil werpen. Now we’re talking… Ze trekt onder andere serieus van leer tegen het denkbeeld van de lijdende kunstenaar. Als je je niet ongelukkig voelt bij het creëren, kan het niet deugen, die gedachte is volgens haar regelrechte quatsch. Kijk, dààrbij krijg ik zin om met pomponnekes een cheerleaderdansje te maken.
Op de achterflap van ‘Big Magic’ valt het woord mindfulness. In de zin dat Elizabeth Gilbert heel veel relativeert, kan ik me bij die typering van het boek vinden. Ga ik met alle stellingen akkoord? Nee, maar hier en daar vond ik wel enkele geruststellende gedachten: je kunst hoeft niet origineel te zijn én het hoeft ook niet belangrijk te zijn (in de zin van de wereld willen redden). Een fantastisch werk kan door toevalligheden genegeerd worden, dit wil niet automatisch zeggen dat het werk zelf niet deugt. Je moet in de eerste plaats creatief zijn omdat je het leuk vindt. Als je het alleen maar doet om er je brood mee te verdienen, geraak je er niet. Laat je nooit wijsmaken dat je andermans zegen nodig hebt om zelf creatief te mogen zijn. Streef perfectie niet na, want die is toch onbereikbaar. En zo kan ik nog even doorgaan.
Een kleine zijopmerking: als je de Nederlandse vertaling leest, dan zal je misschien even vraagtekens zetten bij het woord dat ze tegenover de kunstenaar als martelaar zet: de ritselaar. Het originele Engelse woord is hustler. Gilbert stelt dat kunstenaars in plaats van martelaars eigenlijk beter zwendelaars (kleine vertaalsuggestie) zijn, mensen die hun eigen blik op de wereld hebben en niet bang zijn om te spelen met regels. Nieuwsgierigheid is een gezondere attitude dan allesverterende passie volgens haar.
‘Big Magic’ zal zeker niet een kolfje naar ieders hand zijn, maar je kan er wél lessen uit trekken over hoe je eigenlijk zélf tegenover het creatieve leven staat. Want uiteindelijk mag je als creatief wezen vooral niet bang zijn om je eigen mening te vormen… en post-itjes met nuttige quotes aan je bureau te hangen.
En dan was het zover: de laatste en 5de markt die ik mocht verkennen via de online cursus MATS B: party paper (meer uitleg over MATS vind je in deze blogpost). Een sectie waar ik zelf wel al eens in winkels bij blijf hangen: cadeaupapier, gift tags, slingers, servetten, enfin, àlles dat een feestje of een pakje kan opleuken. Essentie? Het moet leuk en feestelijk zijn (duh).
Voor onze ‘mini’-oefening, waarin je jezelf wat speeltijd met het onderwerp gunt, moesten we Oekraïense of Beierse motieven schetsen. Versieringen uit deze hoek van de wereld neigen duidelijk richting fauna (vooral pauwen en hanen) en flora op een gestileerde manier. Symmetrie valt ook hard op.
Ik had vlak voor de opdracht 3 kleurpotloden gekocht om eens een nieuw merk te testen en besloot om me bij het schetsen aan deze 3 kleuren te houden (ik lees even af): zalmroze, malachietgroen en staalgrijs, 3 kleuren die verbazend goed samengingen. Ideaal, aangezien ik niet de typische kleurschema’s van de Oost-Europese motieven wou kopiëren.
Voor de ‘echte’ schoolopdracht moest je een papieren bord en een servet ontwerpen voor een feestje. Wie heel wild wou gaan mocht ook nog een papieren beker bij maken, maar alles moest dus feestelijk geïnspireerd zijn door de tekeningen die je eerder gemaakt had.
Toegegeven, het onderwerp lag niet meteen binnen mijn comfortzone. Plus, ik was ook wel bang dat ik gewoonweg traditionele motieven zou kopiëren zonder iets ‘eigens’ eraan toe te voegen. Toen ik wat vast zat, besloot ik een review te bekijken (de bespreking van vorige resultaten van studenten zit ook inbegrepen in de online cursus). Daarin kwam ter sprake dat menselijke figuren in een ontwerp steken (ik speelde met dit idee) gevaarlijk kon zijn in de party paper markt: je houdt je ontwerp namelijk best zo ‘neutraal’ mogelijk. Met menselijke figuren neig je vaak naar bijvoorbeeld een specifiek ras / cultuur. Eigenlijk moest je het uitgangspunt van Oost-Europese folkkunst proberen om te vormen naar een grotere algemene deler.
De mensjes werden uit mijn idee geschrapt en daarna ging het vlot: ik koos resoluut voor Illustrator en maakte eerst de servet door gestileerde bloemen en motieven symmetrisch te combineren. Het bord kreeg een strakke pauw (met wat terugkerende bloemen) en ik gooide er nog een geometrisch bloemenpatroon bij voor een beker. De hele tijd hield ik me aan mijn oorspronkelijk selectief kleurenpalet.
Ik was aangenaam verrast wat ik op korte tijd kon ontwerpen. Enige minpuntje in mijn ogen: je kan niet echt zien dat het van mij is. Het heeft geen persoonlijke Lemon Lizziestempel… In de cursus kwam het vaak ter sprake dat een handmaaktouch je vaak een beentje voor geeft op anderen omdat dààrin je eigenheid zit. Hier heb ik het echt eerder commercieel aangepakt. Maar eerlijk: ik ben trots op het resultaat. Ik zie het als een stap vooruit in inzicht krijgen in wat ik zelf uit een winkelrek zou pikken. En laat dàt tenslotte misschien nog de grootste les zijn: uiteindelijk ontwerp je best iets dat je gewoon zelf zou willen hebben, nietwaar?
Dit geboortekaartje was een echt ‘specialleke’. Niet alleen was het er eentje voor de eerste spruit van mijn jongste zus Oona en haar wederhelft Tim, maar die spruit is ook mijn metekindje. Bon, mocht het nog niet duidelijk zijn: the pressure was on.
Oona en Tim hadden een duidelijk idee van wat ze wilden (altijd handig). Geïnspireerd op een ander geboortekaartje dat ze online gevonden hadden wilden ze een opeenstapeling van voorwerpen in de hoogte met hun meisje ertussen. Die items mochten verwijzen naar hun hobby’s en/of zaken die hen typeren. Mocht je het er zelf nog niet uit gehaald hebben: er zitten hints in naar drummen, schrijven, cinema, reizen, verbouwingen en krachtbal. Kat Molly kreeg bovenop het kastje ook haar eigen ondeugende plekje.
De voorkeur voor appelblauwzeegroen (zie achtergrond) blijkt trouwens ook een familietrek te zijn, mhihi.
De tekening kwam er behoorlijk vlotjes. Het lettertype vinden, lag wat moeilijker. De naam, die mocht ik namelijk niet weten. Na wat aandringen (Ah ja, hoe weet ik anders welk formaat kaartje het moet worden?), mocht ik wél het aantal letters weten, maar ik had dus geen idee hoe de naam er in het gekozen lettertype zou uitzien. Daar zijn best wat mysterieusdoenmailtjes over heen en weer gegaan, manman.
Supertrots op mijn zusje en Tim en mijn metekindje (tromgeroffel)… Amber (ja, supernaam, hé!)! Dat zal hier niet de enige tekening blijven die ze krijgt van mij…
Naar opdracht 4 van MATS B had ik eigenlijk immens uitgekeken. Editorial, dat kan gaan van boeken tot magazines en kranten. Je maakt in feite een illustratie bij een artikel, een concept of een verhaal. Als ik een geïllustreerd artikel zie, kijk ik altijd eens na wie de maker van de tekening is. En vind ik ze echt mooi, dan knip ik ze uit om te bewaren, want vaak gebeurt het dat de illustraties kunstwerkjes op zich zijn. Gratis kunst in de gazet, hoezee!
De ‘mini’ of opwarmoefening was de naam van de stad of plaats waar je woont ‘beletteren’, met de hand in een lettertype uittekenen dus. Hand lettering zie je tegenwoordig overal, op een krijtbord aan je favoriete eettent, handgeschreven quotes op Pinterest, workshopreeksen hierrond vind je ook meer en meer. In deze digitale tijd een opvallend teruggrijpen naar oude methodes: voor de meesten onder ons is het toch van het eerste leerjaar geleden dat we nog eens in schoonschrift tussen lijntjes moesten schrijven, nietwaar?
De grote opdracht dan: je moest een kaart van de stad of plaats waar je woont (of je favoriete stad) illustreren. Een geïllustreerde kaart kan veel meer dan google maps of streetview: je kan persoonlijke accenten leggen. Toon je liever de sfeer van de stad, de omgeving, fauna en flora of teken je bijvoorbeeld je favoriete adresjes? Je kan hyperinformatief gaan of hypersubjectief, aan jou de keuze.
Ik had eigenlijk zelf al met het idee gespeeld om eens een kaart van mijn thuis, Wevelgem, te illustreren. Nog tot eind augustus kan je er in mijn vroegere school, het Sint-Pauluscollege, terecht voor een tentoonstelling rond zijn architect Vjenceslav Richter, het gebouw was namelijk oorspronkelijk het Joegoslavisch paviljoen tijdens Expo 58.
Toen ik de tentoonstelling aangekondigd zag, vroeg ik me meteen af of mensen daarvoor speciaal naar Wevelgem zouden komen. En zoja, wat konden toeristen anders nog beleven in Wevelgem? Wat zou ik hen tonen? Daarvan ben ik uitgegaan.
De research was uiteraard alom fun. De fiets op en foto’s maken, zalig. De selectie viel iets moeilijker. Uuuuuren heb ik aan de gebouwen getekend (blijkbaar ga ik eerder voor realisme als het over gebouwen gaat), dus elk gebouw dat ik zou moeten weglaten deed pijn. Ik heb uiteindelijk mijn keuze beperkt tot het centrum van Wevelgem en moest hier en daar wat plekjes weglaten omdat ze gewoon te ver buiten het centrum lagen.
We kregen aangeraden om via google maps een kaart te maken van de verschillende locaties, zo kon je visueel al meer de layout van je kaart zien. Probleem bij Wevelgem was dat tussen het centrum en een stukje bij de Leie, dat ik er absoluut in wou, er een grote ‘leegte’ qua bijzondere plaatsjes zat. Ik heb serieus geworsteld met hoe ik het visueel wou aanpakken en besloot uiteindelijk om gewoon te zeuren en het saaie stuk weg te laten, waardoor de plaatsen visueel dichter bij elkaar liggen dan in werkelijkheid.
Qua kleuren heb ik alles beperkt gehouden. Een veel gehoorde tip was dat je oriëntatiepunten moesten opvallen ten opzichte van de achtergrond. Ik wou het handgetekende aspect behouden (en eerlijk, nog eens àlles digitaal overtekenen ging me nog wat extra weken gekost hebben) dus hield ik alles gewoon in potloodlijnen en ongekleurd, alsof ik de iconen uitgescheurd had en op een plattegrond geplakt heb.
Maar bon, dit is dus mijn thuis, Wevelgem, en mijn favoriete plekjes, op mijn manier getekend…
